April wordt een bijzondere maand, niet omdat we eindelijk de lente volop gaan begroeten, maar bovendien omdat er een aantal opmerkelijke releases op stapel staan. David Olney’s Dutchman’s Curve behoort zeer zeker tot deze categorie. David heeft al een groot aantal albums op zijn naam staan, en deze laatste is geïnspireerd op een gigantisch treinongeluk in het begin van de vorige eeuw. Olney heeft deze plaat opgenomen onder auspiciën van Jack Irwin, nabij de historische plek waar het drama zich in 1918 voltrok. Behalve Irwin heeft Olney zich andermaal omringd met smaakmakers als Sergio Webb, Dave Roe en Jim Hoke. Een relatief bescheiden team, maar het is de opnames beslist ten goede gekomen, want deze laatste Olney is hoorbaar het resultaat van een zeer intens proces. Bovendien is Dutchman’s Curve een verrassend sterk album van David Olney. Een brede variatie aan stijlen weergegeven in schitterende songs geven deze plaat evenwicht. Weliswaar gegoten in de kenmerkende terughoudendheid, die per luisterbeurt aan kracht windt.

Qua songschrijvende stijl wordt David Olney wel eens vergeleken met Townes van Zandt en Guy Clark. Nou zijn dat uiteraard niet de zuinigste namen, maar op Dutchman’s Curve gaat een parallel met Clark zeer zeker op. Een van de mooiste nummers op dit album is het zeer stemmige Mister Vermeer, die hij schreef aan de keukentafel van Joanna Serraris na het zien van Girl With A Pearl Earring in het Mauritshuis. Met een afbeelding van dit schilderij van Vermeer voor zich, kwam dit nummer tot leven. Van de in totaal 13 tracks bevat deze plaat 2 covers. Hey Sha La La La van Tommy Goldsmith is voor Olney, wat muziek voor Frank Zappa uit de DooWop periode was; muziek uit je vroegste periode, muziek die zich onderhuids genesteld heeft. Het daarop volgende Lucky Star and Mr. Moon geeft een Buddy Holly gevoel die min of meer verwant is aan dezelfde periode van de Amerikaanse muziek. Afsluiter van deze retro serie uit Olney’s jeugd is de immense klassieker I Only Have Eyes for You (Harry Warren & Al Dublin). Lichtelijk jazzy en bij schemerlicht weergegeven is dit het ultieme liefdeslied. Ben benieuwd wie Olney hierbij in gedachte heeft?

Eind mei is deze Amerikaanse troubadour opnieuw een gast in ons land, want ik zag zijn naam staan in de schitterende line-up van het Holland Amerika Festival van de Schalm te Westwoud. Voor mij wordt dit een thuiswedstrijd, eentje waar ik me nu alvast op verheug. (SMP)

Ps : David Olney & Sergio Webb ook ondermeer op Naked Song, Eindhoven (Nl) 29 / 5 / 2010